Biz yemin ediyoruz. (Antu Duayenler Bildirisi)

Kurulduğundan yüzüncü yılına kadar olan gücünü sadece sevenlerinden alarak gelen ve son yıllarda ki yürüyüşü ile Türkiye’nin artık tartışmasız en büyük değeri olan Fenerbahçe Spor Kulübünün yüzüncü yılında yaşananları dehşete düşerek izliyoruz.

Geçtiğimiz on yıl içerisinde Türk Futbol Federasyonu ve ona bağlı resmi kurumları başta olmak üzere Fenerbahçe düşmanlığının ötesine geçerek Anti-Fenerbahçe taraftarlığı adına birçok olay yaşanmıştır. Türk Futbolunun en başındakilerin yaşattıkları bu haksızlıklara yıllardır Fenerbahçeliler haricinde hiçbir kulüp ve taraftarı tepki vermeyerek seyirci kalmıştır. Bu haksızlıkları yapanların bile yaptıklarını yeri geldiğinde unuttukları kirli oyunlar bir gün kitap haline getirildiğinde biliyoruz ki Türkçe de “Ansiklopedi” kelimesi gerçek anlamını bulacaktır.

Fenerbahçe karşısında el değmemiş bir lig isteyenlerin, kutsal ittifaklardan bahsedenlerin kendilerine Türk futbolundan yıllardır çekmedikleri kirli elleri gösterildiğinde sessiz kalmaları ne yazık ki Fenerbahçe taraftarı tarafından artık kanıksanmıştır. Fenerbahçe taraftarı bir taraftarın ömründe yaşayabileceği en kötü olay olan Şampiyon olanın bile hak etmediğini bildiğinden inanmadığı ve doğru dürüst sevinemediği 14 Mayıs 2006 tarihi ile Türk Futbolunda neler yaşanabileceğini görerek bu adaletsizliklere alışmış, alıştırılmıştır.

Çünkü Fenerbahçe Taraftarı artık bilmektedir ki Türk basınında yer alan tarafsızlık abidesi Fenerbahçeli olan yazarların neredeyse tamamı ne yüreklerine ne de kalemlerine forma giydirirler. Zalimin zulmüne sessiz kalanın da zalimden yana taraf olduğunu unutan bu dürüstler ordusu Fenerbahçeli basın mensubu olduklarını unutmuşlardır. Oysa diğer kulüp yazarları yürekleri ile kalemleri ile forma giymişler ve ne gariptir ki o giydirdikleri formalarıyla tuttukları takımı desteklemek veya yazmaktan çok Fenerbahçe’yi eleştirmiş, konuşmuş ve hatta bazen desteklemişlerdir. Kendilerine Fenerbahçeli medya denilmesinden utananlar asıl bu sözü anlamını geçen sene Ali Sami Yen Stadı basın tribünün de Fenerbahçe gol yediğinde hatıra fotoğrafı olarak çektirmişlerdir.

Nedense bu sene Türkiye liginde ceza sahasına girme ve hücum zenginliği yönünden en yüksek seviye de olan Fenerbahçe geride kalan 21 haftadır bir tek penaltı atmamıştır ama Fenerbahçe’nin forveti hep yetersiz olmuştur. Yüzüncü yılında Fenerbahçe’ye verilen disiplin cezaları ile diğer kulüplerin aynı olaylar karşısında verilen disiplin cezaları kara mizah dergilerine konu olacak şekildedir ama Fenerbahçeli futbolcular ve taraftar hep suçlu olmuştur.

Asıl önemlisi ise “Yorum” adı altında ki bu iftira yüklü taraflı yayınlara bazı arkadaşlarımızın da “Fenerbahçe’yi yuhalama, ıslıklama” türünde Fenerbahçelilikle hiç alakası olmayan bir şekilde gaflet içinde Taraftarlığın temel prensibi olan taraf olmaya ihanet ederek katılmalarıdır.

Türkiye Cumhuriyeti kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’ün de belirttiği gibi “Ebediyete kadar muvaffak olacak…” ve çocuklarımızdan hatta torunlarımızdan bize miras kalan Fenerbahçe’mizin gelecek yüz yılda bu yüzyıldönümü akla geldiğinde ya da sezon sonu Fenerbahçe başarılı olduğunda bu arkadaşlar ile birlikte “Fenerbahçe’yi ıslıklayan yuhalayan Fenerbahçeli Taraftar” olarak hatırlanmak istemiyoruz.

Bu nedenle Fenerbahçe’nin 100 ncü yılında aşağıda ki yemini ediyoruz ve imzalarımıza yemin etmişlerdendir ibaresini ekliyoruz.

Yüzüncü Yıl Yemini

Her zaman desteklediğim Fenerbahçe’yi bundan sonra da desteklemeye devam edeceğime ve onu desteklemekten hiçbir zaman yorulmayacağıma,

Tribüne sadece galibiyete sevinmeye değil, mağlubiyetleri de omuzlamaya gideceğime,

Tribündeki şarkılarımı usulen değil yüreğimde ki sevdamı üstüne koyarak söyleyeceğime,

Fenerbahçe mi sahaya çıkarken alkışladığım gibi sonuç ne olursa olsun sahayı terk ederken de alkışlayacağıma,

Sahamın kapanmaması için elimden gelen her şeyi yapacağıma,

Rakip takım taraftarı da olsalar her zaman taraftarlık haklarına sahip çıkacağıma,

Başta görsel ve yazılı medya olmak üzere Fenerbahçe’ye zarar verecek her türlü olumsuzluğa karşı “Fenerbahçe yüreğimdir” diyeceğime,

Hiçbir ortam ve şartta Fenerbahçem ve onun sporcuları ile ilgili olumsuz ve kötü tek söz söylemeyeceğime,

Fenerbahçe’nin sonsuza yürüyüşünde asla onu yalnız bırakmayacağıma,

Yüzüncü yılında yaptığı müsabakalardan hiçbirini kazanmasa da, hiç kupa almasa da her zaman ve her yerde, hiç kimseye baş eğmeden gururla “Ben Fenerbahçeliyim” diye haykıracağıma,

Namusum, şerefim ve kutsal bildiğim tüm değerler üzerine Yemin Eder, And İçerim.

http://forum.antu.com/showthread.php?t=326001

Yüzyıl Önce Doğdu Şanlı Efsane/Yüz Yaşında Mutlu Ol Fenerbahçe...

Yıllarca haykırdım. Fenerbahçe’min Marşı diyerek “Ne mutlu seni sevene” diye… Bir gün adamın biri çıktı ve bir marş yazdı. Göz yaşlarımı tutamadığım. Buram buram sevda kokan. Yaptığım ve yapılan bütün tribün bestelerini hiçe sayarak. Marş mı dediniz alın size sanatçı yüreğinden gelen Fenerbahçe ve onu anlatan bir marş diyerek.


Sen ki Kimsesizliğimdin.
Sen sonsuz Yalnızlığımdın.
Sen karanlık gecelerimin şafağıydın…
Sen can yoldaşımdın

Ve Koca çınar yüz yaşına vardın demek
Koca bir yüzyılı ezerek..

Sen mağlubiyetlerinde göz yaşlarımdın
Sen o kayıp giden yıllardaki umutsuzluğumdun
Sen arkadaş sohbetlerimde kırılganlığımdın
Sen üstüne titrediğim alınganlığımdın

Ve Koca çınar yüz yaşına vardın demek
Koca bir yüzyılı ezerek..

Sen galibiyetlerinde sevincimdin
Sen kupalarımda gururumdun
Sen Türk futbolundaki bu kirlenmemişliğinle Şerefim
Sen yüzüncü yılında ki bu karanlıklara mücadelenle Onurum
Sen benim her şeyimdin

Ve Koca çınar yüz yaşına vardın demek
Koca bir yüzyılı ezerek…

Ve o adam yok mu ah o adam…
Kapadı gözlerini tribünden gelen sevdasını öyle bir söyledi ki. Kapadım gözlerimi tribünden gelen o adamı dinlerken sevdama ben de ağladım. Keşke seni simdi sevdiğimden daha çok sevebilseydim. Keşke su an olduğumdan daha çok Fenerbahçeli olabilseydim.

Ve o adam yok mu ah o adam…
Yüreğimi yıkıyordu o dupduru sesiyle.
Senin alınan nefes olduğunu söylüyordu. Senin yarim asırlık ömürde çocukluğum olduğunu…Aşkını anlatıyordu derinden. Ve onun büyüklüğünü. Ne dağ kalmıştı ne de tas. Yüreğindeki sevdasını anlatıyordu. Bir yıldızlara ulaşıyor bir bana dokunuyordu.

Şarkısında, seni benden olmayanların anlamamasını anlatıyordu. Onu dinledim sabaha kadar. Sonra geçtim klavyenin başına bari hiç olmazsa sanalda sevdamı yazayım anlatayım dedim. Seni bende ne kadar seviyorum. Duysun beni cümle, alem dedim. Dudaklarımdan iki mısra düştü sadece…

“Yüzyıl Önce Doğdu Şanlı Efsane
Yüz Yaşında Mutlu Ol Fenerbahçe...“

Bu da bizim tarihimizdi. "Fenerbahçe Karanlıkta…" (Sene 1987 Gazete manşeti)

Fenerbahçe Lig de dördüncü maçına çıkmış ve Eskişehirspor oynuyor. Maç İstanbul’da ve 4-0 mağlup oluyor Fenerbahçe. Eskişehir denince benim aklıma gelenler ise Eskişehir de ölümden döndüğüm 1-1 lik maç. Oysa üniversite yılları ve en samimi arkadaşım Eskişehir’li. Öyle samimiyiz ki eğer birimiz bir kız ile çıkacaksa o kız mutlaka yanında bir başka kız arkadaşı ile gelmek zorunda randevuya yoksa ikimiz içinde randevuya gitmek falan yok. Çünkü bizim birbirimizden ayrılmamızın imkanı yok.

O gün yemekhanedeyiz. Yemeğin orta yerinde dönüp de “Fener’e de nasıl koyduk” demez mi? Gözüm dönüyor birden ve perdem yırtılıyor. Sonra hiç sevmediğimiz adamlar bizi barıştırmak için araya giriyorlar. Kendime geliyorum ve ona bakıyorum. O da bana… Gözyaşları içinde sarılıyoruz birbirimize ve ertesi hafta birlikte Sakarya maçına gidiyoruz. Yine yeniliyoruz sonuç 2-0 …

Ve Fenerbahçe 5 maç sonunda 4 puanla ligde 16 ncı sırada… Biz ise her şeye rağmen Fenerbahçe’yi onunla birlikte sevmekten mutluyuz. Sevdayı doyasıya yaşıyoruz. Çünkü paylaştıkça çoğalan yeryüzündeki tek değerdir sevgi…Hele bir de bu Fenerbahçe sevdası olursa…

Oysa bir sene önce ki Fenerbahçe’ye bakarak gazete ve köşe yazarlarının istediği transferler yapılmış. Yapılınca da daha sezon başında herkes “Fenerbahçe Şampiyon” sözlerine inanmış. Özellikle de arkadaşlarımız. Sanki bu beklentileri yaratan bizmişiz gibi bu seferde hınçlarını bizim Fenerbahçe Şampiyon sözlü bestelerimizden çıkarıyorlar. Evet “Fenerbahçe Şampiyon ama seneye ikinci lig” de diye.

Yılmaz Yücetürk Eskişehir maçından sonra istifa etmiş. Yerine Necdet Niş getirilmiş dayanamamış o da istifa etmiş. Sakarya maçına Birol PEKEL ile çıkılmış. Birol PEKEL ise gazeteci ve sahaya fotoğraf makinesiyle çıkıyor. Taktik sistem falan hak getire… Maç sonu röportajı ise o günleri ve futbol cehaletini yansıtıyor “Maç öncesinde futbolculara haysiyetiniz şerefiniz varsa oynayın dedim. Çok üzgünüm. Demek ki şeref ve haysiyetle bu iş olmuyormuş”.

Taraftar ise her antrenman sonrası futbolcuları tartaklıyor. Hatta Fenerbahçe özel şirketlerden otobüs kiralayamıyor. Nedeni ise şirketlerden kiralanan otobüslerin camlarının kırılması…

Şubat’ta kongre var. Başkan adayları arasında Banker Kastelli diye tanınan Cevher Özden var. “Şartsız destek ile Fenerbahçe’yi kurtaracağını vaad ediyor”. Eski Başkanlardan Emin Cankurtaran yaşananları “Fenerbahçe’nin iyi hali” olarak yorumluyor. Fikret Arıcan ise “Bu yönetimin en büyük hatası Kayhan, İsmail, Hasan ve Erdi’ye evlenme izni vermesidir” diyor.

Biz göz yaşlarımızı içimize akıtırken böylesine kan ağlarken Yönetim Kurulunun en aktif üç üyesi milletvekili olmak için Ankara’da kendi işlerini takip ediyorlar. “As Başkan Yüksel Günay, Genel Sekreter Aziz Yılmaz ve Ogün Altıparmak” Başkan Tahsin Kaya ise “Namaz vakti gelmeden kılınmaz” diyerek kongre diyor.

O günde bizim gibi pollyanna'lar veya kör salak grubu yine dimdik ayaktaydık. Belki stad dolmuyordu ama biz “İnadına Fenerbahçe” diye haykırıyoruz. Ve beste kendiliğinden ortaya çıkıyor. Bugün bazılarının "Şampiyon Fenerbahçem" diye söylediği bestenin aslı o günlere aittir ve şöyledir girişi…

“Ey büyük Fenerbahçem ne istersen iste benden
İstersen donatırım dört bir yanı bayraklarla
İstersen çınlatırım dört bir yanı şarkılarla
İstersen eğlenirim davullarla zurnalarla”

Şimdi bana doğru gördüğümüzü eleştirmeyelim mi, doğru bildiğimizi söylemeyelim mi diyerek sitem edenlere ben ne demeliyim? Sadece diyeceğim birinin dediği gibi "Her söylediğin doğru olsun ama Fenerbahçe'ye zarar verecekse her doğruyu söyleme"... Çünkü ben Fenerbahçeliyim, sen Fenerbahçelisin bizi bizden başkası anlayamaz.

Yoğurtçu Parkı

On beş sene olmuştu. Okul bitip İstanbul’dan ayrılalı. Okul yıllarında hiçbir maçını kaçırmadığı Fenerbahçe’nin son on beş senedir hiçbir maçını canlı olarak seyredememişti. Ne zaman ki özel televizyonlar maçları vermeye başlamış ancak o zaman televizyonda izleyebilmiş ve on beş sene boyunca bir kere olsun Fenerbahçe maçına gidememişti.. Tezahüratları veya tribün şovlarını hep televizyonda görmüş heyecanlanmış gurur duymuş. O okul yıllarında ki deli dolu günleri aklına gelmişti.

Yıllar sonra ilk defa bir fırsat doğmuştu. İstanbul’daydı ve ertesi gün Fenerbahçe’nin maçı vardı. Hem de ne maç…Türkiye Kupası Finaliydi ve Galatasaray’la oynuyorlardı. İçi içine sığmıyordu. Evet maç Olimpiyat Stadındaydı ama acaba 15 sene önceki yine gençler Fenerbahçe Stadının orada toplanıyor muydu? Hem stad vesilesi ile bir iki bira içerdi. Hem o günlerin hatıralarını tazelerdi.

İlk önce Kurbağalıdere’nin oradan geçti. Aklına o tuttuğu takımın büyüklüğünü anlatan söz geldi. “Kurbağalıdere’ ye Fenerbahçe’nin formasını assalar altına 15.000 kişi toplanır”. Gülümsedi sonra işte ilk taş yediği yer, ilk coplandığı yer 15 sene önce bütün yaşadıkları aklına geldi birer birer.

Gecenin içinde sıcak bir tezahürat çalındı kulağına. “Laciveeert ve Sarııııı Fenerbahçe bu alemin Kralıııı” . Yine oradaydılar evet 15 sene sonrası da hiç değişmemişti. Hemen sesin geldiği yere doğru yürüdü. Yoğurtçu Park’ında 10 -15 üniversiteli genç hem bira içiyorlar hem de tezahürat yapıyorlardı. Kiminin sarı tişörtünün önünde KFY, kiminin grup CK, kiminin fenerlist, kiminin arkasında armalı bir GFB yazısı vardı. Birahaneyi unuttu. Büfeden iki bira aldı. On beş sene önce toplandıkları köprünün arkasındaki duvara oturdu. Onların tezahüratlarını seyretmeye heyecanlarını hissetmeye devam etti. Gençler tezahürata bazen ara veriyorlar. Tartışıyorlardı.

- Lan biz manyağız be!…

- Niye Lan?

- Baksana Galatasaray’ lı bizim jenerasyondan olan yaşıtlarımız kaç şampiyonluk gördüler? Kaç kupa gördüler. UEFA kupasını bile gördüler. Ya biz? Ne gördük.

- Ya harbiden şimdi onlarda bizim gibi sabahlıyorlar mıdır?

- Yok be ya…Şimdi sıcacık yataklarında uyuyordur onlar.

- Bu bizim yaptığımızı nasıl tarif edersin Ağabey!

- Aşk Ağabeyciğim Aşk!...Fenerbahçe Aşkı!... Kahkahalarla gülüştüler ve yine başladılar. “Avrupa Fatihiymiş Galatasaray”…

Tatlı bir tebessüm yerleşti dudaklarına gülümsedi. Artık iş yarına kalmıştı. 22 yıl sonra kazanılacak bir kupayla gelecek mutluluk…

Ertesi gün stada girerken sarı lacivert formalarıyla piknik yapan gençleri gördü. Yine sarı lacivert formalarıyla stadın çevresinde tezahürat yapanlar vardı…Neredeyse bütün taraftarın üstündeki formalar sıfırdı. Eskiden bu kadar çok formayla maça giden yoktu. Zaten stad önlerinde satılan formalar bir giyimlikti. Alırdın bir kere giydin mi ya rengi solardı ya da yırtılırdı atardın. Oysa şimdi neredeyse bütün taraftar formalarını Fenerium’ dan alıyordu. Gazetede okuduğu kadarıyla sadece 2004-2005 sezonunda 19.000.000 ürün satılmış ve 16 milyon dolar gelir elde edilmişti.

Fenerbahçe’ye ayrılan tribünde yerini aldığında gördü ki 15 yıl sonra da değişen hiçbir şey yoktu. Aynı heyecan ve aynı coşku vardı. Çoğu tezahüratı bilmiyordu. Eskiden olsaydı nay naycı der ayıplarlardı. Şimdi de bu gibilere kolpa diyorlar diye aklından geçirdi. Fenerbahçe tribünlerin müdavimi olmak bir Fenerbahçeli için ayrı bir onurdu. Şimdi kombine kart olayı o kadar gelişmişti ki neredeyse çıkan kombine kartların tamamı tükenmişti. Artık büyük maçlar öncesi stad önlerinde bilet kuyruklarında sabahlamak kalkmıştı

O yıllarda her maçtan önce akşamları ayrı bir beste yapılır. Maç başlamadan önce beste tribüne öğretilmeye çalışılır. Sonra maç başlayınca daha ilk yarı bitmeden taraftarın sesleri kısılır herkes mecburen maçı seyrederdi. Şimdi ise kimse tezahürat yapmıyordu. Herkes stad hopörlerlerinden gelen müziği dinliyordu.

Takımlar sahaya bakmak için çıkarken tribünlerde bir hareketlenme oldu sonra ısınmak için sahaya çıktıklarında… Tam on beş sene önce olduğu gibi başladılar tezahürata…İlk başlarda sadece nay nay yapıyordu. Eskiden gelen tribün alışkanlığının da faydasıyla kıtayı ezberler ezberlemez. Hemen tezahürata katılıyordu.

Maçta Fenerbahçe saldırıyordu. Marco vuruyor kaleciden dönüyordu. Nobre vuruyor direkten dönüyordu. Selçuk vuruyor kaleci kurtarıyordu. Bir kontratakta Galatasaray gol atıverdi. Moraller bozulmuyor Fenerbahçe saldırmaya devam ediyordu. Tuncay kafayı vurduğunda gol diye ayağı kalktı ki top kaleciye çarptı. Yanındakine “Top bugün bizi sevmiyor” dediği an da yine ani bir atakla Fenerbahçe golü yedi. Artık 2-0 dı. Yine de Fenerbahçe saldırıyordu. Alex’in kornerine Luciano’na kafayı öyle bir yere vuruyordu top kaleciyi geçiyor ama bu sefer defans oyuncusu topu çizgiden çıkarıyordu. Böyle bir şans olmaz derken yine bir kontratakta Rüştü’den dönen top Deniz’e çarpıyor gol oluyordu. Güya Fenerbahçe 3-0 mağluptu ama sahada Galatasaray var mıydı? Yok muydu? Belli değildi. Marco vuruyor Tuncay kafasını uzatıyor top yine kalecinin parmaklarına çarpıyordu. Dönen topu bu sefer Alex ortalıyor ve nihayet Luciano kaleye girmek istemeyen topu artık ağlara gönderiyordu. İlk yarı biterken Tuncay bir kafa daha vuruyor o da girmiyordu. İlk yarı 3-1 bitmişti.

Fenerbahçe tribünlerinde bir karamsarlık yoktu. Çünkü sahada bir tek takım vardı Fenerbahçe. Ve o Fenerbahçe geçmişte böyle çok maçı kazanmasını bilmişti. İkinci yarı başladığında Fenerbahçe taraftarı hiç susmadan devam ediyordu. Takımda taraftara uymuş saldırdıkça saldırıyordu. Olmuyordu ya kaleciye çarpıyor, ya da top kendisinin vurulduğu yere değil de fizik kurallarına aykırı yerlere gidiyordu. Onlarca pozisyon kaçıyordu. Artık Galatasaray kupayı alabilmek için vakit geçirmeye çalışıyordu. Galatasaray tribünleri ise 3-1 olmasına rağmen maçın her an değişebileceği tedirginliği içerisindeydi. İşte tam bu sırada yine bir kontratakla 4 ncü gol geliyordu. Galatasaray seyircisi maçın bitimine 20 dakika kala gelen bu golle birlikte ilk defa taraftar gibi tezahürata başlıyordu.

Fenerbahçe tribünlerinde artık maç gitti diye bir umutsuzluk ve kupayı kaybetmenin verdiği hüzün rüzgarları esiyordu. Herkeste bir suskunluk dalgası oldu. Onun durumu daha da kötüydü. On beş sene olmuştu Fenerbahçe’sini seyretmeyeli ve Galatasaray gibi bir takıma bunca senedir görmediği bir şekilde yeniliyordu. Bir an içi daraldı. Burkuldu. Çöktü olduğu yere…Boğazına bir yumruk yerleşti yutkunamadı. Boş gözlerle sağına soluna bakındı. Utandı ağlayamadı.

Sonra biraz ilerde, o dün gece Yoğurtçu Parkında ki gençleri gördü. Bir ikisi üzüntüyle elleriyle yüzlerini kapamışlar. Bir ikisi ise acı dolu ifadelerle gözleri dolu dolu onun gibi boş boş bakıyorlardı. İşte tam o sırada “Aşk bu ağabeyciğim Aşk!... Fenerbahçe Aşkı” diyen genç sağ kolunu kaldırdı ve haykırmaya başladı.

“Fenerbahçeeee Sen Çok Yaşaaaaa, Canım Fedaaaaa Olsun Sanaaaaa…”

Diğerleri de ona katılmaya başladılar. O ateş bir an da dalga dalga yayıldı tribüne… O gencin yüreği kıvılcım olmuş ormanı yakıyordu, yanan orman da onu… Galatasaray seyircisi şaşkınlıkla Fenerbahçe tribünlerini seyrediyordu. Anlamamışlardı. Gerçi onlar bir Fenerbahçelinin Fenerbahçe’yi sevmesinin ne demek olduğunu yüzyıldır anlamamışlardı. Bir yüzyıl daha geçse yine anlamayacaklardı.

Kupaları, meşhurları, rekorları, seyircileri, hikayeleri, medyaları evet her şeyleri olabilirdi ama bir Fenerbahçelinin Fenerbahçe’yi seven o taraftar yüreği yoksa aslında hiçbir şeyleri yoktu.

İki stad, tek yürek...

Yıl 2000 Ankara Fenerbahçeliler evinde şifreli kanalda maç izliyoruz. Antep deplasmanın da Fenerbahçe ve Fenerbahçe taraftarının olduğu bölüm çoşmuş. Yanıyor Fenerbahçe tribünü… Gururla 1980 li yıllarda lise-üniversite çağlarında bizim yaşadığımız ve şimdi kardeşlerimizin yaşattığı tribünü gözlerimiz geçmişe dala dala seyrediyoruz. Bir pankart var tribünün orta yerinde “www.fenerlist.org”. Ve Fenerbahçe yeniliyor ama Fenerbahçe tribünü susmuyor.

İnternet o zaman bizim içinde yeni bir şey sağdan soldan bulduğumuz paket şifreleriyle 10-15 kişi aynı paketten bağlanıyoruz. Kafamızda o zaman bir de “İnternet şifresine para mı vereceğiz. Zaten telefon parası ödüyoruz ya” var. Hotmail’den mail adreslerimiz var, bir de unutmadan alta vista en iyi arama motoru o zaman. Arama motoruna Fenerbahçe deyince de o adres çıkıyor. Tabi adresi görünce “Helal olsun be Fenerbahçe internet te web siteside yapmış” diyoruz. Sonra siteye girince durum farklı ve “Ula bu ne ola ki” diyoruz. Üye olmanın imkanı yok. İlla da paralı mail adresi veya referans. Üye sayısı yer alıyor o zaman sitede toplasan 300 küsur kişi. Ulan bu zenginler grubu yine ele almışlar Fenerbahçeliliği bizi dışlamışlar diyoruz. Ve için için kızıyoruz tabi ki… O zaman internet pahalı paketi pahalı dolayısıyla paralı mail adresi de alamıyoruz kısacası olamıyoruz bir türlü üye…Bu arada bir de antu.com var. İşte kanımızın kaynadığı bir site ne ararsan var bu sitede de güzel fotoğraf şarkı falan ama bir de onları yükleyebilsen veya indirebilsen. Zırt pırt kesiliyor hat hadi bir daha saatlerce bağlan tonla fatura parası…

Bu arada yıllar sonra Fenerbahçe almış başını gidiyor. Lig de ezeli rakibiyle kafa kafaya çekişiyor. O meşhur Rize maçı geliyor. Takım Rize’de berabere kalmış puan farkı falan kapanmış. Ezeli rakip üfürmelerle 4 sene üst üste şampiyon olmuş. Şampiyonlar liginde Chealse’den 5 (beş) yeyip UEFA’ya kalmış. Sonra UEFA’yı falan almış. Sorduğunuz zaman geçen sene UEFA’yı kim aldı diye bilmeyen, bilemeyen insanlar. Her iki lafın başı UEFA kupasını aldık ya artık biz şöyle tanınıyoruz böyle tanınıyoruz edebiyatlarında… Spor programlarında bu puan kaybının Fenerbahçe’yi ligden uzaklaştıracağını ve sanki bulunmaz hint kumaşı olan ezeli rakibin çok rahat Şampiyon olacağını falan söylüyor. İşte tam o gece yarısından sonraki haberleri seyrediyoruz. Bir son dakika haberi. Sabiha Gökçen yanıyor. Fenerbahçe taraftarı Rize ‘de berabere kalan takımını havalanın da çiçeklerle, meşalelerle karşıladı. Görüntüler de yine o pankart “http://www.fenerlist.org”/

Eh artık bizim için şart oldu. Böylesine büyük yürekli ve takımına her zaman her koşulda inanan Fenerbahçelileri tanımak. Neyse birilerini buluyoruz fenerlist’e üye oluyoruz ama sorun biz İstanbul da değiliz ki o sıralar Ankara’dayız. Bir şekilde ankarafenerlist’i buluyoruz ve Gaziantep maçını İstanbul’a gitmeyenlerinin Ankara Başkent sinemasında seyredeceklerini öğreniyoruz. Gidiyoruz sığışıyoruz yanlarına usulca bu arada millet bizi tanımadığı için soruyor “Forumdan mı?” Bizse artık onlardan biriyiz ya gururla cevaplıyoruz “Yok fenerlistten” diyoruz. “Hoş geldiniz” diyorlar bu arada “antu.com” asıl işlevinin öyle fotoğraf şarkı falan değil bir forum olduğunu falan da öğreniyoruz.

Neyse maç başlıyor ve Antep “3-0” öne geçiyor. Bakıyorum hiçbiri küfretmiyor. Hiçbiri beddua etmiyor futbolcusuna takımına… Bir kız çocuğu var en önde sessiz sessiz ağlıyor. Normal kahvehane insanı gibi değiller farklılar. Neredeyse bir aile ortamındalar. Sonra biri kalkıyor “Ben internet kafeye gidiyorum ağabey foruma topik açacağım” diyor. Ne yazacaksın diyorlar. “İnanıyorum biz bu maçı alacağız” diyor. Harbiden normal değiller. Devre arası yorumculara bağlanırken tribünlerden gelen sese eşlik etmeye tezahürat yapmaya başlıyorlar belki onlardan daha fazla bağırıyorlar. “Bizler inandık sizde inanın”. Biz de kendimizden geçiyoruz katılıyoruz bu çoşkuya. O an inanıyoruz. O sahadaki 11 adam sesimizi duymasalarda, bizi görmeselerde, yüreklerimizi duyacaklar.

Maç Başlıyor arka arkaya geliyor goller. Ve nihayet spiker ölene kadar unutmayacağım o cümleyi haykırıyor. “Rapaiç atıyor 4 oluyor sayın seyirciler. Ve Rapaiç atıyor 4 oluyor.”

Düşünün şampiyonluk mücadelesi verdiğiniz takımın herkes yanında. Federasyonu, siyasetçisi, yorumcusu, gazetecisi… Ama siz bütün bunlara karşı yine de sadece sevdanıza inanarak mücadele ediyorsunuz. Çünkü sizde onlarda olmayan bir şey var Fenerbahçe’ye sevdalı yüreğiniz. Bir Fenerbahçelinin Fenerbahçe’yi seven yürekleri yoksa hiçbir zaman, hiçbir şeyleri olamazdı.

O sene bütün her şeye rağmen biz Şampiyon olduk bu birliktelik, bu heyecan, bu inanmışlık ve bu çoşku bize Şampiyonluğu getirdi. Şimdi hala o 300 kişiden kimler kaldı bilmiyorum açıkçası ama bildiğim bir tek şey var. O zaman 300-500 kişiydik oysa şimdi. Biz bu Şampiyonluğu yine taraftarlığımızla alırız yeter ki hepimiz yüreğimizle inanalım.

Antuda bir topik var. En büyük ceza "birlikteliğimiz"tarafsız saha maçında stada dev ekran.Biletli seyirci. Geçen sene Şampiyonluğumuzu çalanlara, çocuklarımızın hayallerini yıkanlara bu sene de aynı senaryoyu tezgahlayanlara en güzel cevaptır. Biz bu zaferi daha önce hep birlikte kazandığımızı gördük, yaşadık. Yine kazanırız. Yeter ki İnanın...

Eleştir Git Kardeşim...

Kahvehanenin camlarında ki buğu artık su damlalarını dönüşmüştü. Ne dışarıdan içerisi ne de içerden dışarısı görülüyordu. Dijiturk son kıyağını bize çekmişti. Salı günü çıkan lodos anteni oynatmış sözleşme maddelerinde olmasına rağmen gelip bakmamışlar onarmamışlardı. Televizyon göstermiyordu. Her maç öncesi aksatmadan maç sonucu için beni arayan Evlâd-ı Fâtihân ’lardan (Bazıları nick’imizin altına yazdığımız onurla, gururla, şerefle taşıdığımız bu sıfatımızdan çok rahatsız olmuşlar. Aslında rahatsız olmalarına hiç gerek yoktu. Biz bu kadar Ermeni’nin yaşadığı bir ülkede rahatsız olmadık ki böylesine demokratik bir ülkede biz Türklerin de olmasında bir sakınca yok değil mi?) 6Kasım2002 yardımcı olmaya çalışıyor ama nafile dijiturk her zaman ki gibi dertten anlamıyor.

Neyse lafı uzatmayalım kahve milleti insanı malum. Bizim Fenerbahçeliler daha ilk nakarat da başladı. Sahada oynayanlardan küfredilmek hiç kimse kalmadı. Rakip takım taraftarları ise malum futbol töreleri gereği. “Şimdi atarsınız bu kötü oyunla alırsınız maçı ya da hakem el mel penaltı falan geçer size bir kıyak falan”. Sanki Federasyon Başkanı benim. Aslında fena fikir değil ama Federasyon Başkanı ben olsam Galatasaray’a yapacaklarım ki vicdanım ve her şeyden önce insanlığım nedeniyle Haluk Ulusoy’un Fenerbahçe’ye yaptıkları yanında solda sıfır kalırdı hadi ona da neyse…

Volkan o golü yeyince hemen kahvenin köşedeki internete girdim. Onlarca küfürün arasında topiğimi açtım antuya… ”Hata futbolun içindedir. Volkan sana inanıyoruz.” Biliyorum Volkan’la beraber ben de linç edilecektim. Başıma gelecek her şeyi eleştiri adı altında söylenecek her şeyi biliyordum. Üstelik daha ağırlarını kahvedekilerden duyuyordum. Korkmuyordum, çünkü benim Fenerbahçe sevdam onların her sözünü kaldıracak kadar büyüktü. Yürekliydim. Hani bazıları fikir aşamasını geçipte bize saldırsa da dimdik tek başıma ayakta kalacağımı biliyordum. Çünkü ben Fenerbahçe’yi sadece Fenerbahçe olduğu için sevmiştim. Daha kurulurken diğerleri misyonerlik faaliyetleri ile uğraşırken, ya da saray’a yalakalıklarıyla yaşarken. Ben Fenerbahçe'yi Fuat Hüsnü’ lerin, Dalaksız Hüseyin’lerin Siyah Çoraplıları ile Abdulhamit’e ilk direnmesinde Çanakkale’de Arif ile Kurtuluş Savaşında “İstiklal Yolu”nda ölümü göze aldıkları tarihiyle sevmiştim.

Bir kaleci değildi önemli olan Fenerbahçe’nin “1” numarasıydı. Efendim deve yüküyle katır yüküyle, para alıyormuş. Hakkı yokmuş falan filan. O benim sorunum değildi. Neredeyse 40 yaşı geceli çok oldu. Hiçbir zaman futbolcunun profesyonelliğiyle Taraftarlığımın amatörlüğünü veya Fenerbahçe Romantizmimi kirletmedim. Yoksa kimler giydi o formayı kimler çıkardı ve ne kadar kazandılar Fenerbahçe’nin sırtından ama benim unutmadığım tek değer orada duran hep o Fenerbahçe’nin formasıydı. İnsan sevdasına nasıl küfreder anlamam. Bu yaştan sonra da anlayacağımı da zannetmiyorum.

Ertesi akşam Uludağ’da bir dostumun yemeğine ailecek davetliyiz. Salon hınca hınç dolu..Gelenlerin bir çoğu iş adamı ya da bürokrat. Son zamanın moda sanatçıları da var yemekte. Galatasaray ikinci golünü atınca bir sevinç havası dolaştı salonda… Ben tebessümle karşıladım bu sevinç dalgasını öyle ya galiptiler puan farkını azaltmışlardı sevinmek onların hakkıydı. Büyük kızım döndü.
- Baba dün antuya girdin mi?
- Girdim.
- Ne yazdın?
- Maçı seyrederken bir tane Volkan’a sahip çıkmak için bir iki satır yazdım Bir de sabah karşı Gökhan amcanın babasının Hacı olmadan önce Fenerbahçe ile olan vedasını yazdım.
İlk önce yemek yediğimiz salona baktı. Salon hala Galatasaray’ın galibiyeti ile çalkalanırken birden bağıra bağıra söylemeye başladı.

- “Seni sevmek deli gibi yürek ister
bu kalpler bir tek sende titrer
bir Allah'ım olsun
bir de sen ol Fenerrr”

Abartmasız salondaki herkes dönüp ona baktı. On beş yaşındaydı. Belki sadece lise talebesiydi. Belki sadece küçük bir kız çocuğuydu. Sonra dili döndüğünce yedi yaşında ki kardeşi katıldı ona…

Sonra ben bu yaşları küçük, Fenerbahçeli yürekleri büyük kızlarımın sevdalarına sığındım. Ve onların Fenerbahçe sevdalarına duyduğum gururla haykırdım.

Seni sevmek deli gibi yürek ister,
Bu kalpler bir tek sende titrer,
Bir Allah'ım olsun,
Bir de sen ol Fenerrr…

Ey eleştirmen ağızlı şimdi gönder kimi istersen bize ne kupa, ne galibiyet ne de Avrupa da başarı, Fenerbahçe’ye duyduğumuz sevda yeter.

Fenerbahçe’yi sevmek mi? Fenerbahçe’yi sevmenin anlamını ancak sevenler bilir.

Biz önümüze geleni küçümseyip sağa sola ceket verip oradan buradan çakmak toplarken Galatasaray maçı gelip çatmıştı. Bizim Galatasaray’ı zaten herkes bilir. Kadıköy de Galatasaray Fenerbahçe’yi yeneceğini vaad eden bir siyasi parti Türkiye’de ki bütün Galatasaraylıların oylarını alır. Diğer yandan artık günümüzde Galatasaray’ın Kadıköy’de Fenerbahçe’yi yenme ihtimali matematik ve istatistik biliminde ki bugüne kadar ispatlanmış ve kanunlaşmış olasılık hesaplarının yeniden keşfedilmesine neden olacağını bütün dünya kabul etmiştir.

Yine de Fenerbahçeli Kadıköy’de oynanan bu ezeli komik ve ebedi eğlence Galatasaray maçlarına gider. Fakat bu gidişin nedeni mantıksal değil romantizmdir. Temelinde ise galibiyetten ziyade hayatın içinde dur durak bilmeden yaşanan kötülüklerin yenilen kazıkların ihanetlerin intikamıdır. Amaç yılın bir günü de olsa Şükrü Saracoğlu’nun yürek yangını aydınlığında sarı lacivert formasını giyerek “Kazanmak için her şey mübahdır” a uzanan karanlık, kirli ve iğrenç bir zihniyetin çöküşünü seyretmektir. Fenerbahçeli için Galatasaray maçları bir ibadettir. Sevdanın ve güzelliklerin, mantığa ve kirliliğe zaferidir.

Üç katlı apartman balkonun altında soğuktan buharlaşan nefesimizle onu bekliyorduk. Bir hafta sonra Hac’a gidecek ve hacı olacaktı. O nedenle gelip gelmeyeceği belli değildi. Malum insan hacı olmak için yola çıkmadan önce ailesiyle, akrabalarıyla, arkadaşlarıyla ve dostlarıyla helalleşir, vedalaşır. Onun ise vedalaşmadığı ve helalleşmediği bir tek şeyi kalmıştı Fenerbahçe. O gün bugündü.

Bizim heyecanlı duruşumuz onun sessiz sedasız aramıza katılmasıyla dinmemişti. Gülümsüyordu 70 ne merdiven dayamış ihtiyar Fenerbahçeli. Bir hafta sonra Mekke yollarında olacaktı. Bizim anadan üryan küfürlü tezahüratlarımıza gülümsüyordu. Arsızdık ayıp duvarlarını zorluyorduk. Kimler yoktu aramız da Profesörler, bürokratlar, iş adamları, askerler, doktorlar, öğrenciler, öğretmenler ya da işçiler kenetlenmiştik. Öyle elittik ve öylesine sıyrılmıştık ki bir sevdanın ateşinde… Yanıyorduk yakıyorduk. Bize bakan kem gözler sadece “Ne olacak işte Fenerbahçeli taraftar” diyordu. Oysa bizim toplum içerisinde bizi böyle değerlendirenleri odamıza almayacak, muhatap olmayacak veya bir başka deyişle dikkate kaile almayacağımız kadar makam ve saygınlık gibi bir lüksümüzde vardı. Bizim gibileri kucaklayan ve eriten tek değer ise sarı lacivertli çubuklumuz ve Fenerbahçe’ydi. Neredeyse bütün arkadaşlar gülümsüyordular bu bakışlara sevdamızın büyüklüğü ile övünerek…Onlar anlamayacaktı bizi nasıl olsa biz de anlatamayacaktık Fenerbahçe sevdasını.

O ise her halimizde suskundu. Sadece bize bakıyordu. Kim bilir belki de düşünüyordu. Nereden nereye gelmişti taraftar anlayışı… Eskiden fanatizm denen şeylere artık bazıları için inadına romantizm olmuştu. Aşk diyorlardı. Sevda diyorlardı. Gözleri karartıyorlardı. Tek inanç tek değer vardı o da Fenerbahçe. Öyle ya ön koltukta tek başına oturan genç kıza baktı. Onca erkeğin arasında dolaşma kimine göre ayıp sayılırken o kızcağız her şeyi göze alıp 600 km yol teperek Fenerbahçe’sine gidişine baktı. Hem de kardeşim dediği ve kendisini kardeşim diyen insanlarla…Böyle bir şeydi işte Fenerbahçe’ye sevdalanmak.

Stadın önüne geldiklerinde Otobüs’ten indi. Kimi duasında, kimi alkolündeydi. Üstelik herkes birbirini kardeş gibi görüyor birbirine sarılıyordu. O ise huşu içinde bir kez daha tekrar ediyordu “İyi ki Fenerbahçeliyim be iyi ki buradayım”. Kimsenin farkında değildi. Kimseyi görmüyordu. Kimselerde onun Hac’a gittiğini bilmiyordu. Fenerbahçeli olması sadece orada varolması için yeterdi. Çünkü Şükrü Saracoğlu mabedinde herkes bir mistisizm içinde kendinden geçmeye gelmişti. O ise aynı mistisizmle tek bir şeyi bekliyordu. Hacı olmadan önce Fenerbahçe’si ile vedalaşmasını…

Onları gördü ilk önce sahayı çıkışlarını, sonra Fenerbahçe’sini seyretti. Ve birden Fenerbahçe nin attığı ikinci gol sonrası Migros Açık tribünde ortadan kayboldu. Onu göremeyince oğlu dahil geldiği otobüste ki bütün insanlar birden golün sevincini unutup telaşlandılar. Onu büfelerin önünde buldular belli ki 70 lik ihtiyar hacı olmadan gözüne kaçan sigara dumanını saklamak için kaçmıştı.

Kimileri için Fenerbahçe’yi sevmek ibadetti ve bunu sadece Fenerbahçe’yi her şeyiyle seven Romantikler anlayabiliyordu…