Bu bayrak inmez, Bu sevda bitmez

Evvelki gün altı yaşındaki küçük kızımın doğum günüydü. Yaklaşık bir aydır onlardan uzaktayım. Hem telefonla olsa bile doğum gününü kutlayım istedim. Hem de doğum günü hediyesi özel bir şey istiyorsa onu alayım dedim. Anne ve baba olanlar bilirler çocukların doğum gününde hediye almak çok zordur. Çoğu zaman beklentileri hayalleri vardır. Ayakkabı elbise gibi öyle ihtiyacı olan bir şeyde değildir çoğu zamanda… Çünkü çocuklar bunları hediye değil anne babanın alması gereken görev olarak görürler. Eğer onların istedikleri şeyden farklı bir şey alırsanız tuhaflaşırlar. Neyse sözü uzatmayayım biz başladık konuşmaya…

— Kızım sana doğum günü hediyesi ne alayım? Ne istersin?
— Kocaman Fenerbahçe Bayrağı istiyom.
— Var ya kızım bir sürü bayrak ev de…
Biraz utangaç biraz da çocuklara has o yuvarlamasıyla
— Babaaaa… O bayraklar benim değil ki…
— Kimin kızım…
— Ablamla senin… Benim hiç bayrağım yok ki…
Anlaşıldı alacağız bayrağı da biz de biraz naz yapar gibi konuşalım istedim. Amacımız belli konuşturacağız bizim ufaklığı… Bu arada hem sesini duyacağız. Hem de özlem gidereceğiz.
— Ne fark eder kızım sonuçta hepsi senin… Fenerbahçe Bayrağının benini mi, senini mi olurmuş… İstediğini al salla işte…
— Ya baba yaaaa. Sen beni dinlemiyon mu? Kocaman istiyom kocaman…
— Ne yapacaksın sen kocaman bayrağı kızım.
— Haftaya ne var baba.
Ben hemen gülümseyerek…
— Ben geliyorum.
— Tamam da… Sen değil baba…
İçimden geçirdim. “Allah Allah ne var ki haftaya…”
— Başka ne var kızım
— Bayram var ya baba ya…
— Ne bayramı?
— Offf be baba ya… Her şeyi unutuyorsun… Fenerbahçe Bayramı…
Eyvah çok kötü yakalandık diye geçirdim içimden…
— Unutmadım ki kızım… Ama sen o kocaman bayrağı alıp da bayramda sallayamazsın ki…
—Hihihihi… Sallamayacam ki…
— Peki ne yapacaksın kızım?
— Asacam… Ablam söyledi. Fenerbahçe Bayramında bütün Fenerbahçeliler bayraklarını asacakmış. Ben de Fenerbahçeliyim ama benim bayrağım yok. Bana bayrak al. Bende bayrağımı asacağım.
— Peki kızım…
…

İçimden de geçiriyorum tabi “Ulan bu armut denen şey bir kere de uzağa düşsün be, bir kere de uzağa düşsün”

Bir yerden de kahrediyorum, utanıyorum tabi… Altı yaşındaki çocuk Fenerbahçeli olduğu için 19.07 günü bayrak asmaktan bahsediyor. Ben nelerle uğraşıyorum… Keşke onun kadar saf ve masumane inanabilseydim herkesin o gün, bütün Fenerbahçelilerin bayrağını asacağına ama şunu da biliyorum artık…

Bu sene ne bu bayrak iner ne de bu sevda biter.

Ali KUTAY

www.blogcu.com/alikutay